Mianem klasy ekspozycji określa się oddziaływanie warunków środowiskowych na betonową konstrukcję. Prawidłowo zaprojektowany i wykonany element z uwzględnieniem klas ekspozycji powinien zachowywać trwałość w określonym środowisku, które może oddziaływać na konstrukcję w sposób fizyczny lub chemiczny. Beton poddany może być oddziaływaniu kilku szkodliwych czynników, co należy uwzględnić podczas określania klas ekspozycji.
W normie PN-EN 206+A2:2021 określono wymagania dotyczące składu i właściwości betonu dla danej klasy ekspozycji:
- Minimalną zawartość cementu,
- Maksymalny współczynnik w/c,
- Minimalną klasę wytrzymałości na ściskanie betonu,
- Dodatkowe wymagania dla niektórych klas środowiskowych (minimalna zawartość powietrza, kruszywo o odpowiedniej mrozoodporności, cement odporny na siarczany SR lub HSR).
Krajowe uzupełnienie PN-B-06265:2022 uwzględnia także klasy ekspozycji XM ze względu na zagrożenie ścieraniem:
W przypadku klasy ekspozycji XM w wymaganiach należy uwzględnić obróbkę powierzchniową betonu lub kruszywo o wysokiej odporności na ścieranie.
Konstrukcje betonowe wykonane z uwzględnieniem klas ekspozycji powinny zachowywać trwałość w określonym środowisku, do jakiego zostały zaprojektowane, pod warunkiem wykonania ich zgodnie z normami i dokumentacją techniczną oraz przestrzegania odpowiedniej pielęgnacji, a następnie konserwacji.
W prefabrykacji spotkać można różne klasy ekspozycji w zależności od przeznaczenia wyrobu. Przykłady występowania klas ekspozycji w prefabrykowanych elementach:
- Słupy i ściany wewnątrz hal przemysłowych o normalnej wilgotności powietrza – XC1
- Ściany zewnętrzne narażone na kontakt z wodą – XC4, XF1
- Ściany oporowe konstrukcji drogowych narażone na zamarzanie i działanie środków odladzających – XC4, XF2
- Ściany zewnętrzne narażone na kontakt z wodą i agresję chemiczną – XC4, XF1, XA1
- Belki prefabrykowane strunobetonowe narażone na kontakt z wodą, chlorkami niepochodzącymi z wody morskiej, środki odladzające – XC4, XD1, XF2.
